به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

استرس مزمن خطر مرگ بر اثر سرطان را دو برابر می‌کند

تاریخ انتشار: ۱۷ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۵۶۳۴۸

 استرس نه تنها بر ذهن، بلکه بدن نیز تاثیر می‌گذارد. به گفته پژوهشگران کالج پزشکی جورجیا، بدن ما به طور کلی می‌تواند در مقابل این شرایط مقاومت کند، اما استرس مزمن خطرات زیادی به همراه دارد و می‌تواند خطر ابتلا به سرطان را در طول زمان افزایش دهد.

به نقل از اس اف،دکتر "جاستین خاویر مور" (Justin Xavier Moore)، همه‌گیرشناس کالج پزشکی سرطان جورجیا گفت: در پاسخ به عوامل استرس زا خارجی، بدن شما هورمون استرسی به نام کورتیزول ترشح می‌کند و پس از پایان استرس، این سطوح باید پایین بیایند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با این حال، اگر استرس‌های روانی-اجتماعی مزمن و مداوم دارید که هرگز به شما اجازه نمی‌دهند آرام شوید، در اینصورت این امر می‌تواند باعث فرسودگی بدن شما در سطح بیولوژیکی شود.

در این پژوهش، مور و گروهش، این اثرات بالقوه مضر را با انجام یک تحلیل روی یک پژوهش که در گذشته انجام شده بود و شامل اطلاعات بیش از ۴۱ هزار نفر بود، مورد ارزیابی قرار دادند. این پژوهش شامل داده‌های ۴۱ هزار نفر بود که بین سال‌های ۱۹۸۸ تا ۲۰۱۹ جمع‌آوری شده بود.

فشار خون دیاستولیک و سیستولیک، کلسترول تام (مجموع کلسترول‌های موجود در خون)، هموگلوبین A ۱ C (یک نشانگر مهم دیابت)، آلبومین و کراتینین (معیار‌های ارزشمند عملکرد کلیه) و پروتئین واکنشی C (یک نشانگر اصلی التهابی)، از مواردی بود که مورد بررسی قرار گرفته بودند. بررسی این مقادیر به پژوهشگران کمک کرد تا بار آلوستاتیک بدن یا فرسودگی را تعیین کنند.

بار آلوستاتیک (Allostatic load)، فرسودگی بدن است که وقتی فرد در معرض استرس مکرر یا مزمن قرار می‌گیرد، جمع می‌شود. این اصطلاح در سال ۱۹۹۳ توسط "بروس مک ایون" و "ستلار" ابداع شد و نشان‌دهنده اثرات فیزیولوژیکی پیامد‌های مواجهه مزمن با نوسان یا افزایش عصبی یا غددی عصبی است که در پاسخ به قرارگیری مزمن یا طولانی‌مدت در معرض استرس است.

شرکت‌کنندگانی که نمره سه یا بالاتر را داشتند، وارد دسته بار آلوستاتیک بالا می‌شدند. پژوهشگران، داده‌های شرکت‌کنندگان را با داده‌های شرکت‌کنندگان مرکز شاخص ملی مرگ که توسط مرکز ملی آمار بهداشت و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها تنظیم می‌شود، مقایسه کردند تا مشخص کنند چه افرادی در اثر سرطان جان خود را از دست داده‌اند و چه زمانی این اتفاق افتاده است.

پژوهشگران دریافتند که حتی بدون تعدیل متغیر‌های مخدوش‌کننده مانند سن و نژاد، افرادی که بار آلوستاتیک بالایی دارند، ۲.۴ برابر بیشتر از افرادی که بار آلوستاتیک پایینی دارند، در معرض خطر مرگ ناشی از سرطان هستند.

پس از کنترل سن، پژوهشگران دریافتند افرادی که بار آلوستاتیک بالایی دارند، همچنان ۲۸ درصد بیشتر در معرض خطر مرگ ناشی از سرطان هستند. این بدان معناست که اگر یکی از دو جوان ۲۰ ساله، بار آلوستاتیک بالایی داشته باشد، احتمال مرگ آن فرد در اثر سرطان، بسیار بیشتر از دوستش خواهد بود.

یافته‌های این پژوهش در مجله SSM Population Health منتشر شده است.

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی کلينيک

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: سرطان استرس مرگ

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۵۶۳۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برای نابودی ویروس‌ها پنجره را باز کنید!

پژوهشگران می‌گویند سطوح بالاتر کربن دی اکسید(CO2) به این معنی است که ویروس‌ها طول عمر بیشتری خواهند داشت و افراد بیشتری را آلوده می‌کنند، بنابراین باز کردن پنجره می‌تواند یک راه موثر برای کم کردن ویروس‌های معلق در هوا باشد.

به گزارش ایسنا، کربن دی اکسید یک عمل کلیدی برای بیشتر زنده ماندن ویروس‌های معلق در هوا و در نتیجه احتمال انتشار بیشتر آنهاست. بنابراین باز کردن پنجره می‌تواند یک راه علمی برای جلوگیری از انتشار ویروس‌های تنفسی نسبت به آنچه که در ابتدا پیش‌بینی شده بود، باشد.

به نقل از ان‌ای، با ظهور کووید-19، جهان یاد گرفت که بودن در فضای نزدیک با فرد یا افراد دیگر چگونه می‌تواند خطر ابتلا به این ویروس را افزایش دهد.

اکنون تحقیقات جدید به رهبری پژوهشگران دانشگاه بریستول در بریتانیا یک پاسخی به این پرسش داده است که چگونه و چرا ویروس‌های تنفسی موجود در هوا برای مدت طولانی‌تری در فضاهای بسته باقی می‌مانند. آنها می‌گویند پای کربن دی اکسید در میان است.

آلن هادرل، سرپرست و نویسنده ارشد این مطالعه و محقق ارشد علوم هواپخش در دانشکده شیمی دانشگاه بریستول می‌گوید: ما می‌دانستیم که ویروس عامل کووید-19 موسوم به SARS-CoV-2 مانند سایر ویروس‌ها،  از طریق هوایی که تنفس می‌کنیم، پخش می‌شود، اما این مطالعه نشان‌دهنده پیشرفت بزرگی در درک ما از این است که دقیقاً چگونه و چرا این اتفاق می‌افتد و مهم‌تر اینکه چه کاری می‌توان برای متوقف کردن آن انجام داد.

کربن دی اکسید(CO2) یک شاخص خوب برای سنجش تهویه در یک فضای داخلی است. تعداد افراد در یک اتاق بر غلظت CO2 تأثیر می‌گذارد و از آنجایی که هم کربن دی اکسید و هم ویروس‌های تنفسی دیگر در هوای بازدمی وجود دارند، منطقی است که از غلظت CO2 به عنوان شاخصی برای خطر انتقال ویروس استفاده شود.

در اینجا ما باید کمی عمیق‌تر به بررسی تنفس بپردازیم. PH بالای (قلیایی) بازدم ناشی از ترشحات تنفسی است که از آن منشاء می‌گیرد. به عنوان مثال، بزاق و مایع ریه حاوی سطوح بالایی از بی‌کربنات قلیایی هستند. pH قطرات خارج شده در تنفس با تبخیر بی‌کربنات به گاز CO2 تغییر می‌کند، اما تحت تأثیر عواملی مانند رطوبت نسبی، اندازه قطرات و غلظت CO2 در محیط قرار می‌گیرد.

از آنجایی که تصور می‌شود PH محرک عفونت‌پذیری ویروس‌های معلق در هوا باشد، پژوهشگران بررسی می‌کنند که آیا غلظت CO2 محیط بر پایداری ویروس‌های موجود در هوا (هوا پایداری) و خطر انتقال آنها تأثیر می‌گذارد یا خیر.

در شرایط همه‌گیری کووید-19 از مانیتورهای سنجش CO2 برای تخمین تهویه ساختمان استفاده شد. هوای معمولی خارج از منزل حاوی حدود 400 قسمت در میلیون(ppm) کربن دی اکسید است. در فضاهای داخلی معمولی و دارای تهویه مناسب، غلظت بین 400 تا 1000 ppm است. در فضاهای دارای تهویه ضعیف، غلظت CO2 می‌تواند از 2000 ppm بیشتر شود و در محیط‌های شلوغ‌تر از 5000 ppm بالاتر رود.

پژوهشگران با تغییر غلظت CO2 در هوا بین 400 ppm و 6500 ppm، ارتباط بین غلظت CO2 و مدت زمانی که ویروس‌های موجود در هوا عفونی می‌مانند را تأیید کردند.

در مقایسه با CO2 معمولی جو که حدود 500 ppm است، افزایش متوسط در CO2 از 400 ppm به 800 ppm در محدوده یک اتاق با تهویه خوب منجر به افزایش قابل توجهی در هواپایداری ویروس برای همه سویه‌های ویروس SARS-CoV-2 از جمله دلتا، بتا و اومیکرون پس از دو دقیقه شد. ضمن اینکه تفاوتی در میزان عفونت و سرایت‌پذیری بین 800 و 6500 ppm مشاهده نشد.

افزایش غلظت CO2 عمیقاً بر سرایت‌پذیری SARS-CoV-2 در طول زمان تأثیر گذاشت. در مقایسه با هوای معمولی، زمانی که غلظت کربن دی اکسید 3000 ppm بود (مشابه غلظت یک اتاق شلوغ) ویروس‌ها پس از 40 دقیقه تقریباً 10 برابر بیشتر عفونی باقی ماندند.

هادرل می‌گوید: این رابطه روشن می‌کند که چرا رویدادهای اَبَرپخش‌کننده ممکن است تحت شرایط خاصی رخ دهند. PH بالای قطرات بازدمی حاوی ویروس SARS-CoV-2 احتمالاً عامل اصلی عفونت است. CO2 هنگامی که با قطرات برهمکنش می‌کند مانند یک اسید عمل می‌کند. این باعث می‌شود که pH قطرات کمتر قلیایی شود و در نتیجه ویروس درون آنها با سرعت کمتری غیرفعال شود.

خوشبختانه توصیه پژوهشگران برای کاهش عفونت ویروسی یک توصیه ساده است.

هادرل می‌گوید: به همین دلیل است که باز کردن یک پنجره یک استراتژی کاهش موثر است، زیرا هم از نظر فیزیکی ویروس را از اتاق خارج می‌کند و هم باعث می‌شود قطرات هواپخش برای ویروس سمی‌تر شوند.

با توجه به تمرکز جهانی بر کاهش CO2 جو که دانشمندان اقلیم پیش‌بینی می‌کنند در دهه‌های آینده به بیش از 550 ppm افزایش یابد، پژوهشگران می‌گویند یافته‌های آنها پیامدهای گسترده‌تری دارد.

هادرل می‌گوید: بنابراین، این یافته‌ها پیامدهای گسترده‌تری نه تنها در درک ما از انتقال ویروس‌های تنفسی، بلکه اینکه چگونه تغییرات در محیط ما ممکن است احتمال همه‌گیری‌های آینده را تشدید کند، دارد.

وی افزود: داده‌های مطالعه ما نشان می‌دهد که افزایش سطح CO2 در جو می‌تواند با افزایش قابلیت انتقال سایر ویروس‌های تنفسی از طریق افزایش مدت زمانی که آنها در هوا عفونی می‌مانند، همزمان باشد.

این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است.

انتهای پیام